YAŞASIN BİR MAYIS

(Başlığı çok sloganvari bulanlara açıklamamdır: Eğer gerçekten böyle düşünmüyor olsaydım, daha az ya da çok hissediyor olsaydım bu başlığı atmazdım sanıyorum)

Sıcaktı, hem de çok. Kimse havanın o denli sıcak olmasını beklemiyordu. Aslında havadan hiçbir şey beklemiyorduk. Tipik İstanbul havasıydı işte, tahminleri takip etmeyi çoktan bırakmıştık. Tahminsiz insanlara yakışır şekilde kalın giyinmiştik. Ben üzerimdeki ince sayılmayacak montu çırakabilmiştim ama giydiğim uzun kollu gömlek bile fazla geliyordu.

İşte buluşmuştuk. Çok kalabalıktı. Eğer oradaysanız, mitingler, hadi toplaşmalar diyeyim en yasak haliyle, hep çok kalabalıktır zaten.

Yürümeye başladık. Yanımdaki çok sevgili dostumun ne olursa olsun beni bırakmayacağını biliyordum. Yola çıktığımızda elimi avucunun içinde tüm gücüyle kavrayışı bu konuda sözcüklere sığmayacak güveni çoktan vermişti. Biri elinizi öyle tutsa, gözünüze öyle baksa, canınızı verirdiniz.

Koca caddeye kalabalık bir kitle olarak yayıldığımızı hatırlıyorum.

Yaşamdan, dünyadan ne istiyorsak onu haykırıp yürüyorduk. Yol kenarlarında dizi dizi binalardan korkuyla uzanıp bakanlar; bizi biraz ürkerek, biraz kızarak ama hiç anlamayarak izleyen gözler, o anda ne kadar özgür olduğumuzu hatırlatmaktan öteye gitmiyordu. Biz sokaktaydık, söylediklerimizle oradaydık ama onlar bakamıyorlardı bile. Anneler merakla izlemeye çalışan çocuklarını içeri çekiyordu. Herkesi selamlayarak yürüdük.

Çok uzun yazmama kararı aldım nicedir. Peki şöyle diyeyim, çok güzel bir gündü. Bütün samimiyetimle söyleyebilirim ki, kendimi hayatımda o güne kadar ve ondan sonra, o kadar mutlu hissettiğim bir gün olmadı.

Eğer şimdiye kadar yapmadıysanız, isyan ettiğiniz herhangi bir konuda sokağa çıkmayı deneyin. Sesinizi, sizin gibi düşünenlerin sesine katın. Biri sizin elinizi bırakmayacak gibi tutsun.

Uzun zaman geçti... Yine 1 Mayıs... Adil bir dünya için...